Déjaré aquí algunas canciones y poemas que considero compatibles con una tradición antigua y misteriosa.
Ay mi tía (Columpio)
Ay mi tía
que se ha muerto mi tía.
¿Con qué la curaremos?
Con palos que la demos.
¿Donde estan los palos?
La lumbre los ha quemado
¿Donde está la lumbre?
El agua la ha apagado.
¿Donde está el aqua?
El buey se la ha bebido
¿Donde está el buey?
A sembrar un poco trigo.
¿Donde está el trigo?
La gallina se lo ha comido.
¿Donde está la gallina?
En el galliero poniendo une huevo.
La usan los niños para columpiarse en ocasión de las matanzas familiares de cerdos, recogida en agosto de 1949. La estructura repetitiva, es compatible con épocas en los que no se usaba el registro escrito, por su carácter nemotécnico
Alma miña
De la obra “No Desterro” de Ramón Cabanillas.
Ti en que pensas, alma miña
Alma tola, ti onde vas
Meu corpiño, vou a lonxe!
Onde sempre! ¡Vou alá!
Vou ver si verdexa o liño,
se ten gomos o parral,
si afollaron as pereiras,
si a fror dos naranxos cai.
Vou ver como creba o rio
nas aréas seus cristás,
si hay botóns roxos no trebo
e pendóns no milleiral
e si pintan as cereixas,
e si cuaxan as mazáns.
Vou ver si alcontro receda
nos mallóns do salgueiral
y-a cachear as silveiras,
aunque me firan nas mans
buscando negras amorias
e niños de paspallás.
Quiero ouir o barulleiro ruxe-ruxe do pinal,
mollar os pés nos regueiros,
sentarme a veira dun lar
y-estumballarme na herba
miuda do castañal
yandar a rolos antr-ela
bicando o nativo chan.
Quero ouir cantar o cuco
sentir o oubeo dos cans
y-escoitar na lexania
aturuxos e alalás
o erguerse a lúa de prata
sobre a esmeralda do mar.
Quero rubir ós penedos,
canta que te cantaras,
cando sol morno da tarde
doura os verdores do val,
e baixar, ó vir a noite,
camiño do men fogar,
cando tocan a oracións
melancólicas campás…
–Como soñas, alma miña!
–Déixame, leda, soñar!
¡Vou a ver on mens amores
que por min chamando están!
Vou a darlle un bico a lousa
donde dorme miña nai
–Vaite, almilla tola, vaite!
Ay, quén toubera tuas áas.
Se grabó una canción basada en este poema en 1952